سینما!
سینما! جان من!
تابستان امسال، با به روی پرده رفتن "شهر موش ها" ی بانو برومند؛
توئه کوچک من، یک "اولین" دیگر را تجربه کردی...
برای اولین بار، پله هایش را بالا رفتی!
برای اولین بار، صندلی های خاصش را دیدی و چند لحظه ای مشغول ش بودی.
برای اولین بار منتظر بودی، منتظر شروع فیلم!
و برای اولین بار؛
در تمام این پنج سال و دو ماه سینما رفتی...
رفتن به سینما! با تمام کنجکاوی های ذهن تو!
با تمام سوال هایش؛
که فیلم از کجا پخش می شود؟
که چرا همه جا تاریک ست؟
که چرا تلویزیون سینما، آنقدر بزرگ ست؟
چرا تمام نمی شود؟
تمام سوال هایت، قشنگ بود!
همه ش، از اولین حضور حکایت داشت.
و تو در تمام مدت فیلم! خوب بودی مثل همه ی وقت های دیگر...
آنجا که آهنگ بود و هیاهوی بچه ها و دست زدن تو.
آنجا که پلیس می دیدی و سوالاتت بر میگشت به سوی پلیس و ماشین شان!
آنجا که کمی خسته شدی آمدی در آغوشم، روی پاهایم و فیلم را با هم نگاه کردیم.
تمامش خوب بود!
تجربه ی دیدن یک فیلم، با وجود تو، پدر و من.
فیلم تمام شد و برگشتیم به خانه ی مان!
تو گریه می کنی و دوست داری دوباره بروی سینما.
و من مستأصل از اینکه این ابراز علاقه برای رفتن دوباره؛
از سر دوست داشتن ست یا واکنشی معکوس برای غلبه بر ترس ناشی از قیافه ی اسمش را نبر!
